الفت‌آمیز بودن دین، یکی از شعارهای بهائیت است. این نوشتار نخست نمونه‌هایی از این شعارها را گزارش می‌کند؛ سپس از تناقض‌هایی پرده بر می‌دارد که در گفتار و کردار و آموزه‌های سران این جریان وجود دارد:
الف. عباس افندی درباره آثار دین می‌گوید: «دین باید سبب الفت و محبّت باشد؛ اگر دین سبب عداوت شود، نتیجه ندارد، بی‌دینی بهتر است، زیرا سبب عداوت و بغضاء بین بشر است و هر چه سبب عداوت است، مبغوض خداوند است و آنچه سبب
یکی از سیره مشترک انبیاء الهی(یعنی آنچه در میان هم پیامبران دیده می‌شود)، همزبانی و تفاهم فرهنگی با مردم است. هر پیامبری در هر جا مبعوث شود، به زبان مردم همان سرزمین سخن می‌گوید، و خودش نیز یا از همان نژاد است و یا در بین آن نژاد به سر برده است؛ به گونهای که همهٴ مردم آن منطقه، از سوابق او آگاهند و او نیز از آداب و رسوم و تأثیرپذیری
کلمه «لا إله إلاّ الله» که همان توحید ناب است بهترین ارمغان موحّدان الهی است. از این‌رو رسول‌خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «ما قلت ولا قال القائلون قبلی مثل لا اله الّا الله». نه من و نه هیچ موحدی پیش از من کلمهای به عظمت لا اله الا الله نگفته است.(1)
لا اله الا الله یعنی در
یکی از اصول مشترک بین پیام‌آوران الهی و قوانین کلی نبوّت و رسالت عامّه دعوت به وحدت و پرهیز از اختلاف است: ﴿کان النّاس امَّةً واحدةً فبعث الله النَّبین مبشّرین ومنذرین وأنزل معهم الکتاب بالحقّ لیحکم بین النّاس فیما اختلفوا فیه﴾.(1)
در گذشتهٴ دور مردم یک گروه بودند، انسان‌های اولیه از زمان آدم تا زمان نوح(علیهما السلام)، با قوانین ساده و با مواعظ و نصایح، به سر
امیرمؤمنان(ع) پیش از شورش بر عثمان، در پی میانجی‌گری و مصالحه میان دو طرف دعوا بود؛ لیکن پس از پیمان‌شکنی‌های متعدد عثمان، او را به خود واگذار کرد و از دخالت در این فتنه خودداری کرد:
امیرمؤمنان(ع) پیش از شورش بر عثمان، به اصلاح میان عثمان و مخالفان پرداخت. آن حضرت مردم را به آرامش و عثمان را به اصلاح امور نصیحت فرمود، از این‌رو مخالفان نخست دست از شورش برداشتند؛ لیکن با خلف وعده‌های عثمان، سوی او
چرایی برجسته شدن قتل عثمان نکته‌ای نیازمند بررسی است، زیرا شورش بر عثمان با همکاری مردم مدینه، کوفه، بصره و مصر آغاز شد و صحابه پیامبر خاتم(ص) و کسانی همچون عایشه نیز در این‌باره دو دسته شدند؛ گروهی در رأس شورش قرار گرفتند و جمعی سکوت اختیار کردند که اگر می‌خواستند، توان خاموش کردن آتش شورش را داشتند؛ ولی
آخرین اصل از اصول مشترک در سیرهٴ پیامبران الهی آن است که آنان در برابر پیشنهاد مترفان قوم خود، که میگفتند: پابرهنگان را از خود دور کنید میفرمودند: ما هرگز این مؤمنان رنجدیده را از خود طرد نمیکنیم.
خدای سبحان که مؤدِّب پیامبران است: «ادّبنی ربی فاحسن تأدیبی»،(1) بهپیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم)
پیامبران هم خود در مکانت علیا قرار داشتند و دائماً با خدای سبحان در ارتباط بودند و هم دائماً انسانها را از حضیض دنیاگرایی به بلندای توحید فرامیخوانند. پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به علمای نصارا فرمود: ﴿تعالوا الی کلمةٍ سواءٍ بیننا وبینکم﴾(1)؛ بالا بیایید و غیر خدا را نپرستید و بر اثر پرستش غیر حق خود را در حضیض ذلّت گرفتار نکنید. به عموم مردم
بر اساس آموزه‌های بهائیت، پیروان این جریان باید با دیگران معاشرت کنند. حسین‌علی نوری در این‌باره می‌نویسد: «لتعاشروا مع الادیان».(1) او در فرمان دیگری آورده است: «عاشروا مع الادیان بالرّوح و الرّیحان لیجدوا منکم عرف الرّحمن ایاکم ان تأخذکم حمیة الجاهلیة بین البریة کلّ بدء من اللّه و یعود الیه انّه لمبدء الخلق و مرجع العالمین.»(2) فیضی راه‌یابی
بهائیت از جمله جریان های مدعی معاصر است که شعارهای به ظاهر زیبای بسیاری مطرح می‌کند از جمله عدم مداخله در سیاست و تبعیت از حکومت. از جمله آثار بهائیان که به این موضوع پرداخته است، کتاب «گنجینه حدود و احکام» است که اشراق خاوری در باب هفتاد و پنجم آن با عنوان «در وجوب اطاعت حکومت و نهی از طبع کتاب بدون اجازه حکومت»
