جریان بهائیت، یک فرقه دو چهره است، زیرا به ظاهر به معاشرت با پیروان ادیان سفارش می‌کند: «عاشروا مع الادیان بالروح و الریحان.»(۱) و در جای دیگر از توهین به دیگران نهی می‌کند: «تعالیم الهیه در این دور نورانی چنین است که نباید نفوس را توهین نمود.»(۲)
عباس افندی می‌نویسد: «وقتی حضرت بهاء اللّه چون شمس از افق شرق طالع شد و جمیع را به محبّت و معاشرت دعوت فرمود و به نصیحت و تربیت آن‌ها پرداخت، از هر ملّت
عباس افندی (معروف به عبدالبهاء، دومین سرکرده جریان بهائیت) در نامه‌ای به شیخ فرج اللّه نامی، از بهائیان ساکن مصر می‌نویسد:
هُو اللّه
ای شیخ محترم، در السن و افواه ناس مفتریاتی چند انتشار یافته که ضرّ به امر دارد لهذا باید من ملاقات با بعضی نفوسی مهمّه نمایم و این افکار را زائل نمایم و تا به حال هر کس ملاقات نمود، منقلب گردید؛ اگر نفسی
سران بهائیت از اتحاد همه انسان‌ها سخن می‌گویند و همگان را برابر می‌دانند در حالی که واقعیت بهائیت خلاف این ویترین زیبای است. این نوشتار نخست نمونه‌هایی از این شعارها را گزارش می‌کند؛ سپس از تناقض‌هایی پرده بر می‌دارد که در گفتار و کردار و آموزه‌های سران این جریان هست:
الف. حسین علی نوری از وحدت همه انسان‌ها سخن می‌گوید : «به چشم بیگانگان یکدیگر را مبینید، همه بارِ یک دارید و برگ یک شاخسار.»(1) او بر اساس این آموزه به معاشرت
