اعتلای امام به جایگاه نبوت و در پی آن نسخ شریعت گذشته از آموزههای اسماعیلیه بود که آثارش در جریانهای بابیت و بهائیت نیز وجود دارد (با توجه به اینکه بهائیان علی محمد شیرازی معروف به باب را مهدی موعود می دانند) که در این نوشتار تبیین می شود:
بر اساس امامت‌گرایی اسماعیلیه، در پی هر «وصی» یا «اساس» یا «صامت»، هفت امام می‌آمدند که «اتماء»(1) خوانده می‌شدند. آنان از ظاهر و باطن معنای حقیقی کتب مقدس
شیوه ارتباط‌گیری سران بابیت و بهائیت با پیروانشان شباهت بسیاری با عمل‌کرد ائمه اسماعیلیه و نحوه کنترل سازمان سیاسی - مذهبی آنان دارد:
شیرازی با الواح بسیاری که برای پیروانش می‌فرستاد، جریان بابیت را رهبری کرد. او در ابتدای ادعاهای خود، با لوحی که برای ملاصادق خراسانی فرستاد، ادعای بابیت خود
در این نوشتار به معرفی مقاله‌ای پرداخته می‌شود که برگرفته از آثار حجت الاسلام دکتر محمد علی پرهیزگار (استاد حوزه و دانشگاه و پژوهشگر فرق و مذاهب) در موضوع «تحلیل پیشینه شناسی روشی و محتوایی بابیت و بهائیت در تاریخ و آموزههای اسماعیلیه» است:
سران بابیت و بهائیت با ادعای امی بودن خود و بهره‌گیری از شعار مطابقت دین با مقتضای زمان، از تازگی گفتار و بداعت ادعاها و نوین بودن آموزه‌هایشان سخن رانده‌‌اند؛ ولی گفتار
بهائیت در استناد به آیات و روایات از شیوه‌های گوناگونی همچون تأویل و باطن‌گرایی بهره گرفته و در مواردی پا را فراتر نهاده و دست به تحریف نیز آلوده است. پیش از بیان نمونه، ذکر چند نکته درباره تأویل‌گرایی بهائیت لازم است:
حسین‌علی نوری منع تأویل منابع دینی را سبب پنهان ماندن حقیقت و اسرار علوم دانسته و می‌نویسد: «اگر معانی این کلمات مُنزله در کتب را که جمیع ناس از عدم بلوغ به آن،
سران بابیت و بهائیت پس از مهاجرت به عراق برای ابراز وجود یا گذران زندگی به راهزنی و دزدی می‌پرداختند. شوقی افندی در گزارش اباحه‌گری‌های بابیان در عراق می‌نویسد: «شب‌هنگام که ظلام دیجور پرده بر اعمال منقور آن‌ها می‌کشد، دستار از سر زوار متمکن برداشته کفش‌های آن‌ها را سرقت نمایند و از حرم مطهر
