آخرین اصل از اصول مشترک در سیرهٴ پیامبران الهی آن است که آنان در برابر پیشنهاد مترفان قوم خود، که میگفتند: پابرهنگان را از خود دور کنید میفرمودند: ما هرگز این مؤمنان رنجدیده را از خود طرد نمیکنیم.
خدای سبحان که مؤدِّب پیامبران است: «ادّبنی ربی فاحسن تأدیبی»،(1) بهپیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم)
پیامبران هم خود در مکانت علیا قرار داشتند و دائماً با خدای سبحان در ارتباط بودند و هم دائماً انسانها را از حضیض دنیاگرایی به بلندای توحید فرامیخوانند. پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به علمای نصارا فرمود: ﴿تعالوا الی کلمةٍ سواءٍ بیننا وبینکم﴾(1)؛ بالا بیایید و غیر خدا را نپرستید و بر اثر پرستش غیر حق خود را در حضیض ذلّت گرفتار نکنید. به عموم مردم
یکی از اصول مشترک بین همه انبیا عصمت آنان در تلقّی وحی و حفظ و ابلاغ آن است. این امور از اوصاف کمالیه و ثبوتیه همه پیامبران است. خداوند هرگونه نقص را از انبیا سلب کرده است و به صورت اصلی کلی در قرآن می فرماید: «وماکان لنبیٍّ ان یغل»؛(1) هیچ پیامبری اهل خیانت نیست و نمیتواند خیانت کند، آن هم نه تنها خیانت
پیامبر باید مرد باشد و هیچ پیامبری از زنان نبوده است. زن به مقام نبوّت نمیرسد، گرچه به مقام ولایت که پشتوانه نبوّت و رسالت است میرسد، چون نبوّت و رسالت کاری اجرایی و مستلزم تماس با مردم است، و در آن اموری مانند صلح و جنگ و آموزش
شیرازی و نوری در موارد بسیاری با اعلان پایان دور نبوت، پیامبری خود را نفی کرده و از الوهیت و مظهریت و ربوبیت خود سخن رانده‌اند و دیگر سران و مبلغان بهائیت نیز این سخنان را تأیید کرده‌اند:
الف. شیرازی درباره
در این نوشتار تناقضات ادعای نبوت سران بابیت و بهائیت بیان می‌شود:
بر خلاف ادعاهایی که در بخش نخست گذشت، سران و مبلغان بابیت و بهائیت در موارد بسیاری، نبوت شیرازی و نوری را با قاطعیت رد می‌کنند:
الف. علی‌محمد شیرازی با نفی نبوت و ولایت خود، از ادعای الوهیت و مظهریت
یان عباس افندی (معروف به عبدالبهاء، دومین سرکرده بهائیت) درباره نبوت علی‌محمّد شیرازی (معروف به باب، سرکرده جریان بابیت) دوگانه و متناقض است:
۱. او در برابر بابی‌های ازلی، نبوت شیرازی را نفی کرده و می‌نویسد: «عند التّحقیق معلوم شد که دعوای وحی فرشته نداشته و چون در میان مردم مشهور بعدم تعلیم و تعلّم بوده، در نظر ناس این قضیّه خارق العاده جلوه کرده، بعضی از ناس باو گرویدند.»(۱)
او در اینجا علی‌محمّد شیرازی را
روایات اسلامی از دعوت قائم موعود(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به امر جدید سخن می‌گویند: «إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ دَعَا النَّاسَ إِلَى أَمْرٍ جَدِیدٍ کَمَا دَعَا إِلَیْهِ رَسُولُ اللَّه(صلی الله علیه و آله و سلم)»،(1) سران و مبلغان بابیت و بهائیت با بهره‌گیری از این روایات و کاربست این امر جدید به معنای دین و شریعت تازه، در پی اثبات نبوت سران خود هستند؛(2) لیکن این برداشت باطل است، زیرا:
از یک سو واژه «امر»
