بهائیت جریانی سیاسی است که برای حضور در جوامع مذهبی، رنگ و لعاب مذهبی به خود می گیرد، لیکن بنا به دلایلی از جمله خطاهای انسانی یا منافع تشکیلاتی، سران این جریان مباحثی را مطرح می کنند که با شعارهای قرن اتمی آنان در تناقض است.
کلام عباس افندی (عبدالبهاء) از جمله این مباحث است که انسان را مجبور می داند؛ وی می نویسد: «به نصوص الهیه، ما ممنوع از فسادیم و مأمور به صلح و صلاح و مجبور به راستی و دوستی
سران بهائیت با گرته برداری از اهل طریقت، سعی دارند راه خود را متمایز از ادیان الاهی و اهل شریعت معرفی کرده و به گونه ای مسیر میانبری را به پیروانشان بنمایند.
بسیارند فرق و مذاهبی که پیوسته بر قلب و دل همراه با بی‌اعتنایی به اعمال و احکام دینی با شعار «پاکی دل» تأکید دارند و نقش عمل در رستگاری انسان را نادیده گرفته یا کم رنگ می‌نمایند؛ برای نمونه در دوره معاصر، عباس افندی (معروف به عبدالبها، دومین سرکرده بهائیت) از پاکی دل سخن می‌راند؛ ولی به عمل و جایگاه آن در دینداری اشاره نمی‌کند: «ای یاران پاک یزدان
حسین علی نوری (بهاء الله) بر اثر تأثیرپذیری از حرف و حدیث های نظریه پردازان و متفکران دوران خود، ایده زبان و خط واحد جهانی را به نام خود زده، می نویسد: «یا لسانی بدیع و یک خط از خطوط اختیار نمایند و در مدارس عالم اطفال را به آن تعلیم دهند.»(1)
بهائیان تا مدتها این شعار را یکی از تعالیم سرکرده خود، یعنی حسین علی بهاء می دانستند؛ ولی کم کم که نظریه پردازان با بررسی های کارشناسانه معایب و آسیبهای این ایده را فهمیدند،
بهائیت، طاهره قره العین را نماد تجدد طلبی و آزادی خواهی معرفی می کند و گفتار و رفتار او را سرمشق و الگوی زنان بهائی قرار می دهد. این جریان بر خلاف شعارهای تساوی حقوق زن و مرد و ...، جاذبه های جنسی زن را می خواهد، نه خودش را. زنان بهائی این سخن را با گوشت و پوست و استخوان خود درک کرده اند.
حسینعلی نوری (بها) از تقدم مردان
در پی دیدارهای علی‌محمّد شیرازی (باب) با پیروانش،(1) آنان دستورها و نقشه‌هایی را به اسم علی‌محمّد اجرا می‌کردند. پیروان نزدیک علی‌محمّد به سرکردگی حسینعلی نوری (بهاء)، فاطمه زرین‌تاج (طاهره قره‌العین) و ملامحمّد علی بارفروشی (قدوس) در اواخر رجب و اوایل شعبان سال 1264ق، گروهی 81 نفره را در بدشت جمع کردند که چهار راه ارتباطی بابیان بود و 22 روز در آنجا ماندند.(2)
این اجتماع سه هدف را پیگیری می‌کرد:
1. نجات علی‌محمّد شیرازی از زندان ماکو بود؛
2. تعیین تکلیف بابیت؛
3. اعلام مخالفت و
بی هویتی، یکی از معزل های جدی در جریان بهائیت است که سران این جریان برای جبران این نقیصه، پیوسته در پی الگوگیری از دیگرانند، اعم از ادیان، مذاهب و اشخاص.
در طول زندگی، افراد بسیاری را دیده ایم که در پی تقلید از دیگران هستند و پیوسته سعی می کنند خود را به دیگران نزدیک کنند؛ گاهی با الگوگیری از ظاهر و لباس، هنگامی با تقلید صدا و لهجه و زمانی با ادعای القاب و جایگاه و ویژگی.
اگر به تزئینات
جمعی از مسئولین برگزاری نخستین همایش بین‌المللی «۲۰۰ سال خشونت، خیانت و خرافه فرقه‌ای» با حضور در بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء با حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی دیدار کردند.
آیت الله العظمی جوادی آملی در این دیدار بیان داشتند:
بهائیت یک جریان تشکیلاتی متناقض است که در نوشتارهای بسیاری تناقضات تعالیم دوازده‌گانه آن بیان شده است.(1) لیکن لازم است که با این نوشتار که به مناسبت ترور سردار شهید قاسم سلیمانی تقدیم می شود، چند نکته یادآوری و بازشناسی شود:
تشکیلات بهائیت با کاربست شعارهای زیبا و فریبنده، خود را بزک کرده و به مخاطب عرضه می‌کند، ازاین‌رو دردمندِ بی‌خبر، در پی فرار از فشار روزگار و گرفتاری‌های بسیار به چنگال سوداگران ظاهر آراسته می‌افتد؛ همچون دختری ظاهربینی که شیفته ظاهر فریبا و وعده‌های دلربای مخاطب می‌شود و هستی خود
ادیان الهی پیوسته وجود تناقض و اختلاف در گفتار و کردار مدعیان نبوت و امامت را دلیل بر غیر الهی بودن آنان می‌داند. خدای سبحان در این‌باره می‌فرماید: ﴿لَوْ کانَ مِنْ عِنْدِ غَیْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فیهِ اخْتِلافاً کَثیراً﴾.(1) حسین علی نوری با بهره‌گیری از این آموزه الهی، وجود تناقض و دوگانگی را دلیل
یکی دیگر از شعارهای دوازده‌گانه بهائیت، «تعلیم و تربیت عمومی و اجباری» است که پس از گزارش نمونه‌های گفتاری آن، از تناقضاتش با گفتار و کردار سران این جریان پرده برداشته می‌شود:
الف. عباس افندی درباره تعلیم و تربیت عمومی می‌گوید: «تربیت عموم لازم است و وحدت اصول و قوانین تربیت نیز از الزم امور، تا جمیع بشر تربیت واحده گردند.
