بهائیت یک جریان سیاسی در قالب فرقه ای مذهبی است. رسالتش تفرقه افکنی به ویژه میان شیعیان است؛ ولی سرانش، به ویژه حسین علی نوری (معروف به بهاء الله، سرکرده بهائیت) از اتحاد و اتفاق سخن می رانند: «دین‌اللّه و مذهب‌اللّه محض اتحاد و اتفاق اهل عالم از سمآء مشیّت مالک قدم نازل گشته و ظاهر شده آن را علت اختلاف و نفاق مکنید. سببِ اعظم و علت ِکبری از برای ظهور و اشراق نیّر اتحاد دین الهی و شریعه ربانی بوده و نموّ عالم و تربیت امم و اطمینان عباد و راحت مَن فی البلاد از اصول و احکام الهی.»(1)
عباس افندی
ادیان الهی پیوسته وجود تناقض و اختلاف در گفتار و کردار مدعیان نبوت و امامت را دلیل بر غیر الهی بودن آنان می‌داند. خدای سبحان در این‌باره می‌فرماید: ﴿لَوْ کانَ مِنْ عِنْدِ غَیْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فیهِ اخْتِلافاً کَثیراً﴾.(1) حسین علی نوری با بهره‌گیری از این آموزه الهی، وجود تناقض و دوگانگی را دلیل
یکی دیگر از شعارهای دوازده‌گانه بهائیت، «وحدت لسان» است که پس از گزارش نمونه‌های گفتاری آن، از تناقضاتش با گفتار و کردار سران این جریان پرده برداشته می‌شود:
الف. حسین علی نوری
یکی دیگر از شعارهای دوازده‌گانه بهائیت، «تعلیم و تربیت عمومی و اجباری» است که پس از گزارش نمونه‌های گفتاری آن، از تناقضاتش با گفتار و کردار سران این جریان پرده برداشته می‌شود:
الف. عباس افندی درباره تعلیم و تربیت عمومی می‌گوید: «تربیت عموم لازم است و وحدت اصول و قوانین تربیت نیز از الزم امور، تا جمیع بشر تربیت واحده گردند.
ترک تعصبات از دیگر شعارهای بهائیت است که پس از گزارش نمونه‌های گفتاری آن، از تناقضاتش با گفتار و کردار سران این جریان پرده برداشته می‌شود:
در وصف این شعار، آمده است: «از جمله ترک تعصّبات دینیّه و تعصّبات مذهبیّه و تعصّبات جنسیّه و تعصّبات ترابیّه و تعصّبات سیاسیّه است».(1)
الف. عباس افندی درباره ترک تعصبات می‌گوید: «از جمله تعالیم بهاءاللّه، تعصّب دینی و تعصّب جنسی و تعصّب سیاسی و تعصّب اقتصادی و تعصّب وطنی هادم بنیان انسانی است
این مقاله به تحلیل دیدگاه سران بهائیت درباره «ابن الانسان» و نقد تطبیق های آنان می‌پردازد:
پرسشی نخست ذهن پژوهشگران را به خود درگیر می‌کند که چرا جناب نوری (بهاء) از متن عربی برای گزارش متن انجیل متی بهره می‌برد؛ سپس آن را به فارسی ترجمه می‌کند، در حالی‌که متن فارسی آن موجود است.
اگر گفته شود که ایشان
بهائیت یکی از متنبیان و مدعیان دروغین مهدویت و ظهور است که با کاربست شیوه‌های گوناگون باطنی‌گری و تأویل‌گرایی، ادعاهای بسیاری درباره منجی موعود دارد(1) که غالباً مبتنی بر بشارت ادیان است؛(2) مانند بحث کیستی «ابن الانسان» که در این بخش به گزارش دیدگاه سران این جریان می‌پردازیم:
حسین علی نوری در بیان بخشی با عنوان «علائم ظهور بعد» به گزارشی از «انجیل متی» پرداخته و درباره موعود مسیحیان می‌نویسد:
«در سفر اوّل که منسوب به متّی است
الفت‌آمیز بودن دین، یکی از شعارهای بهائیت است. این نوشتار نخست نمونه‌هایی از این شعارها را گزارش می‌کند؛ سپس از تناقض‌هایی پرده بر می‌دارد که در گفتار و کردار و آموزه‌های سران این جریان وجود دارد:
الف. عباس افندی درباره آثار دین می‌گوید: «دین باید سبب الفت و محبّت باشد؛ اگر دین سبب عداوت شود، نتیجه ندارد، بی‌دینی بهتر است، زیرا سبب عداوت و بغضاء بین بشر است و هر چه سبب عداوت است، مبغوض خداوند است و آنچه سبب
بهائیت از جمله جریان های مدعی معاصر است که شعارهای به ظاهر زیبای بسیاری مطرح می‌کند از جمله عدم مداخله در سیاست و تبعیت از حکومت. از جمله آثار بهائیان که به این موضوع پرداخته است، کتاب «گنجینه حدود و احکام» است که اشراق خاوری در باب هفتاد و پنجم آن با عنوان «در وجوب اطاعت حکومت و نهی از طبع کتاب بدون اجازه حکومت»
در این نوشتار تناقضات ادعای نبوت سران بابیت و بهائیت بیان می‌شود:
بر خلاف ادعاهایی که در بخش نخست گذشت، سران و مبلغان بابیت و بهائیت در موارد بسیاری، نبوت شیرازی و نوری را با قاطعیت رد می‌کنند:
الف. علی‌محمد شیرازی با نفی نبوت و ولایت خود، از ادعای الوهیت و مظهریت
