شناخت اوضاع فرهنگی دوران امام رضا(ع) اهمیت و حساسیت خاصی دارد و کمک می‌کند ضمن آگاهی از جوّ فکری و نوع تفکرات مطرح و قابل توجه در آن دوران، با مواضع و روش امام(ع) در رویارویی با جریانات و افکار انحرافی و زمینه‌های بروز دیدگاه‌ها و اندیشه‌های آن‌حضرت آشنا شویم.
اوضاع فرهنگی دوران امام رضا(ع)
در دوران امام رضا(ع) فرهنگ و معارف شیعی به شکل کامل و گسترده‌ای در میان پیروان این مکتب، روشن شده بود و انحرافات جزئی، تأثیری در اصل تشیع نداشت؛ زیرا از
در این مقاله با نگاهی به ادعاهای علی محمد شیرازی (باب)، وضعیت مهدی موعود بودن او و رابطه بابیت و بهائیت با مهدویت بررسی می‌گردد:
در این مقاله به چند پرسش پاسخ می‌دهیم:
۱. خاستگاه ادعاهای علی محمد باب چیست؟
۲. چه کسانی بر ادعاهای علی محمد باب شیرازی تأثیرگذاشتند؟
۳. علی محمد باب چه ادعاهایی را در چه زمانهایی مطرح کرده است؟
۴. رابطه میان بابیت
اعتلای امام به جایگاه نبوت و در پی آن نسخ شریعت گذشته از آموزه‌‌های اسماعیلیه بود که آثارش در جریانهای بابیت و بهائیت نیز وجود دارد (با توجه به اینکه بهائیان علی محمد شیرازی معروف به باب را مهدی موعود می دانند) که در این نوشتار تبیین می شود:
بر اساس امامت‌گرایی اسماعیلیه، در پی هر «وصی» یا «اساس» یا «صامت»، هفت امام می‌آمدند که «اتماء»(1) خوانده می‌شدند. آنان از ظاهر و باطن معنای حقیقی کتب مقدس
بهائیت علی محمد شیرازی (باب) را مبشر بهائیت می داند، لیکن در این مقاله به این نکته می پردازیم که او در صورت صحت مبشر بودنش، مهدی موعود است یا ناسخ شریعت اسلام؟
معرفی پیامبر پیشین در کنار معجزه و قرائن و شواهد دال بر نبوت، از راه‌های شناخت انبیاء الهی است که هر مدعی نبوتی می‌تواند از این راه‌ها برای معرفی خود و اثبات ادعایش
علی‌محمّد شیرازی در موارد بسیاری به وجود مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه الشریف) اعتراف کرده و خود را تنها واسطه میان آن حضرت با مردم، یعنی «باب» شناسانده است که در بخش ادعاهای بابیت به نمونه‌هایی از آن‌ها اشاره شد.
همچنین گذشت که عباس افندی در نوشته‌های خود علی‌محمّد شیرازی را باب امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) معرفی می‌کند و در گزارش اعتراف‌های
علی‌محمّد شیرازی از سال ۱۲۶۰ تا ۱۲۶۴ قمری از ادعای ذکریت و بابیت فراتر نرفته بود.(۱)
او هنگامی که حروف حی را برای تبلیغ می‌فرستاد، از آنان خواست که اسم و رسم او را برای کسی آشکار نسازند و او را تنها «باب موعود» معرفی کنند: «در حین تبلیغ فقط بگوئید
برخی از مدعیان دروغین یا اصحاب و انصار آنان در پی مغالطه و عوام فریبی هستند؛ برای نمونه یکی از جریانهای معاصر مدعی قائمیت و مهدویت با مقایسه خود با دعوت پیامبران الهی از جمله پیامبر خاتم(ص)، مخالفان خود را نیز همچون کفار قریش دانسته و چنین می‌گوید که همیشه دعوت‌های الهی با مخالفت روبرو شده است و مخالفت با ادعای قائمیت و مهدویت ما نیز همچون مخالفت با دعوت حضرت موسی(ع) و حضرت عیسی(ع) و حضرت محمد (ص) است.
اینان با این استدلال
یکی از دستاویزهای بابیان و بهائیان تشبیه علی محمد شیرازی (معروف به باب) به حضرت یوسف (علیه السلام) است. آنان این مدعی بابیت، مهدویت، نبوت، رسالت، مظهریت و الوهیت را شبیه یکی از انبیاء الهی می‌دانند و بر این باورند که چون علی محمد شیرازی مدعی است دوازدهمین امام شیعه است و به جرم اقدام فتنه و آشوب توسط حکومت قاجار دستگیر و زندانی شد، شبیه به حضرت یوسف (علیه السلام) دارد که از دوازده فرزند حضرت یعقوب (علیه السلام)
یکی از بزرگترین و پر هیاهوترین مدّعیان دروغین مهدویت بود که نیروهای او موفق به تسخیر مسجدالحرام شده و این مکان مقدس پانزده روز در تصاحب آنان بود . این اقدام به رهبری جهیمان بن محمد بن سیف العتیبی انجام گرفت. اومعتقد بود که شوهر خواهرش محمد عبدالله القحطانی ، همان مهدی موعود است که اسلام را نجات می‌دهد و صاحب بیعت بین رکن و مقام می‌باشد.
این فرقه برای اثبات
هر پیامبری برای اثبات نبوتش، باید سه دلیل اثبات نبوت را داشته باشند که یکی بشارت پیامبر پیشین است. بهائیان نیز در مقام اثبات مسلک خود برآنند که به آیات و احادیث اسلامی، به عنوان بشارت پیامبر و دین پیشین استناد کنند که از جمله آن ها حدیثی است که نزد بهائیان به سنه ستین شناخته می‌شود.
حسین علی نوری (بهاء) که برای اثبات نبوت
