برخی بر این باورند که استعمار، شخصیت‌سازی و فرقه‌سازی می‌کند؛ ولی حقیقت آن است که نقش استعمار در فرق انحرافی، پس از شکل‌گیری شخصیت سران فرق ایفا می‌شود و این مقاله زمینه‌های پیدایش فرقه بابیت را به اختصار بیان می‌کند. زمینه‌های پیدایش بابیت از نگره‌های گوناگونی قابل بررسی است:
1. اجتماعی: بی‌کفایتی شاهان قاجار و کارگزاران آنان(1) و درگیری‌های داخلی و جنگ با روس‌ها؛(2) موضع ضد حکومتی بابیان سبب
بهائیت جریانی سیاسی است که برای حضور در جوامع مذهبی، رنگ و لعاب مذهبی به خود می گیرد، لیکن بنا به دلایلی از جمله خطاهای انسانی یا منافع تشکیلاتی، سران این جریان مباحثی را مطرح می کنند که با شعارهای قرن اتمی آنان در تناقض است.
کلام عباس افندی (عبدالبهاء) از جمله این مباحث است که انسان را مجبور می داند؛ وی می نویسد: «به نصوص الهیه، ما ممنوع از فسادیم و مأمور به صلح و صلاح و مجبور به راستی و دوستی
حسین علی نوری (بهاء الله) بر اثر تأثیرپذیری از حرف و حدیث های نظریه پردازان و متفکران دوران خود، ایده زبان و خط واحد جهانی را به نام خود زده، می نویسد: «یا لسانی بدیع و یک خط از خطوط اختیار نمایند و در مدارس عالم اطفال را به آن تعلیم دهند.»(1)
بهائیان تا مدتها این شعار را یکی از تعالیم سرکرده خود، یعنی حسین علی بهاء می دانستند؛ ولی کم کم که نظریه پردازان با بررسی های کارشناسانه معایب و آسیبهای این ایده را فهمیدند،
شناخت اوضاع فرهنگی دوران امام رضا(ع) اهمیت و حساسیت خاصی دارد و کمک می‌کند ضمن آگاهی از جوّ فکری و نوع تفکرات مطرح و قابل توجه در آن دوران، با مواضع و روش امام(ع) در رویارویی با جریانات و افکار انحرافی و زمینه‌های بروز دیدگاه‌ها و اندیشه‌های آن‌حضرت آشنا شویم.
اوضاع فرهنگی دوران امام رضا(ع)
در دوران امام رضا(ع) فرهنگ و معارف شیعی به شکل کامل و گسترده‌ای در میان پیروان این مکتب، روشن شده بود و انحرافات جزئی، تأثیری در اصل تشیع نداشت؛ زیرا از
در این مقاله با نگاهی به ادعاهای علی محمد شیرازی (باب)، وضعیت مهدی موعود بودن او و رابطه بابیت و بهائیت با مهدویت بررسی می‌گردد:
در این مقاله به چند پرسش پاسخ می‌دهیم:
۱. خاستگاه ادعاهای علی محمد باب چیست؟
۲. چه کسانی بر ادعاهای علی محمد باب شیرازی تأثیرگذاشتند؟
۳. علی محمد باب چه ادعاهایی را در چه زمانهایی مطرح کرده است؟
۴. رابطه میان بابیت
اعتلای امام به جایگاه نبوت و در پی آن نسخ شریعت گذشته از آموزه‌‌های اسماعیلیه بود که آثارش در جریانهای بابیت و بهائیت نیز وجود دارد (با توجه به اینکه بهائیان علی محمد شیرازی معروف به باب را مهدی موعود می دانند) که در این نوشتار تبیین می شود:
بر اساس امامت‌گرایی اسماعیلیه، در پی هر «وصی» یا «اساس» یا «صامت»، هفت امام می‌آمدند که «اتماء»(1) خوانده می‌شدند. آنان از ظاهر و باطن معنای حقیقی کتب مقدس
بهائیت علی محمد شیرازی (باب) را مبشر بهائیت می داند، لیکن در این مقاله به این نکته می پردازیم که او در صورت صحت مبشر بودنش، مهدی موعود است یا ناسخ شریعت اسلام؟
معرفی پیامبر پیشین در کنار معجزه و قرائن و شواهد دال بر نبوت، از راه‌های شناخت انبیاء الهی است که هر مدعی نبوتی می‌تواند از این راه‌ها برای معرفی خود و اثبات ادعایش
علی‌محمّد شیرازی در موارد بسیاری به وجود مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه الشریف) اعتراف کرده و خود را تنها واسطه میان آن حضرت با مردم، یعنی «باب» شناسانده است که در بخش ادعاهای بابیت به نمونه‌هایی از آن‌ها اشاره شد.
همچنین گذشت که عباس افندی در نوشته‌های خود علی‌محمّد شیرازی را باب امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) معرفی می‌کند و در گزارش اعتراف‌های
علی‌محمّد شیرازی از سال ۱۲۶۰ تا ۱۲۶۴ قمری از ادعای ذکریت و بابیت فراتر نرفته بود.(۱)
او هنگامی که حروف حی را برای تبلیغ می‌فرستاد، از آنان خواست که اسم و رسم او را برای کسی آشکار نسازند و او را تنها «باب موعود» معرفی کنند: «در حین تبلیغ فقط بگوئید
برخی از مدعیان دروغین یا اصحاب و انصار آنان در پی مغالطه و عوام فریبی هستند؛ برای نمونه یکی از جریانهای معاصر مدعی قائمیت و مهدویت با مقایسه خود با دعوت پیامبران الهی از جمله پیامبر خاتم(ص)، مخالفان خود را نیز همچون کفار قریش دانسته و چنین می‌گوید که همیشه دعوت‌های الهی با مخالفت روبرو شده است و مخالفت با ادعای قائمیت و مهدویت ما نیز همچون مخالفت با دعوت حضرت موسی(ع) و حضرت عیسی(ع) و حضرت محمد (ص) است.
اینان با این استدلال
